Quixen construír …
E fabricar ladrillos, e colocalos un a un.
Crear un espazo, noso,
collelo coas mans e subir.
Mollei os pés
en augas envelenadas,
e invadíronme.
Correron cara min, e levárono,
e deixouse ir …
Alí, onde afonda e habita un orgullo incansable.
Pódeslle chamar xogo,
ou como queiras,
pero alguén tiña que apandar,
ou non tiña por qué.
Aniñando pouco no sentir da razón
deixei de respirar.
E ollei aquela marabilla,
idiosincrasia do demo.
Cómpre saber que acougar non era esperar.
Texto: Marta J.C.
No hay comentarios:
Publicar un comentario