Bailando ó son da
banda sonora de Amelie,
o carrusel xira,
xira e da voltas,
sen tino, sen fin.
Mareándome,
ó principio
divertido .
Sube e baixa, e da
voltas,
tentando pillar ó
cabalo de diante,
de carácter e
marfil pigmentado.
Soñaba, místico,
naquel retablo
circular,
con perspectiva
incongruente,
entre a marabunta de
xente.
Soñara con vivir,
unha historia, nese mundo feliz.
Aterraxe
desafortunada,
Baixo, cara onde
ninguén me agardaba.
Aturdido, volto ó
punto de partida.
Unha e outra vez.
Soterrado.
Orfo.
Espido.
Non foi máis ca un
sono.
Enzoufado en
tungsteno,
alimento
bélico daquela alma,
dunha pedra
incrustada,
no máis profundo da
miña gorxa.
Arteiro corredor de
carreiras sen saída.
Texto: Marta J.C.