Ía esculpindo,
paseniño, paseniño,
desafiando á memoria.
Vulnerable,
modelando o esbozo,
inimaxinable.
Creaba o seu escenario,
sementando sensatez,
dirixíndose a un limbo,
ben merecido.
Instantes insonoros,
lograban viaxar
a aquelas conversas universitarias.
Palabras compartidas,
distancias bifurcadas,
emocións anheladas.
A fin... barro, vida.
Texto: Marta J.C.
No hay comentarios:
Publicar un comentario