Nubes e sombras

Cables noxentos que esparexen

na brétema escarchada da noite,

do día,

que penduran dunha vida de chumbo.

Fíos que fan estoupar un núcleo

sen sentido,

unha excesiva carga de electróns

que fai que se convirta aínda máis en

chumbo.

Un remexido que te troca en palla,

un mañozo de maleza,

unha sesamia aniónica levada

polo terral con ímpeto.

Encrespamentos incrustados

que se xuntan ata facer unha revoeira,

percorrendo un sulco sen filtros

que concorre nunha maraña de sesos bravos.

De contado todo volveu ficar en silencio,

ábrese unha fenda serena

máis ó par desta aparece unha fenda

ameazante para o sosego.

Ouvidos nocivos

fan que se difumine o sosego

sen mexericadas, sen estiramentos.

E fico desarmada, soa.

(Texto: Marta Joga)