Non
había cabalo que correse máis, sen
ferraduras. Caían as nubes, agochábanse tras do monte, e galopaba máis rápido. Había
unha bóla, redonda, laranxa, íase escondendo á vez que se desplazaba. Pero
pechaba os ollos, pechábaos ata que doían … “Din que se miras fixamente,
árdenche os ollos”.
Un tren
cercanías correndo a alta velocidade. Bota
máis carbón! Bota máis carbón ostia! Quería aproveitar o tempo perdido mentres
estivo pechado dentro, na corte, crendo que o xinete o ía acompañar toda a vida
… Non hai cabalo penco neste mundo.
Aplomado,
ergueito , vaise , cun relinchar con son a liberdade.
Texto: Marta J.C.
No hay comentarios:
Publicar un comentario